Bijna niet meer zwanger en bijna een nieuw jaar: in dit dagboek kijk ik alvast even terug. Op mijn zwangerschap en op 2016. Ik voel me heel vredig en kerstig, mede dankzij alle lieve mensen om ons heen. In blijde verwachting op allerlei moois, merry x-mas!
Een baby krijg je niet alleen
Pfoei, dit zijn nu dus wat ze noemen “de laatste loodjes”. Of nouja, zo zie ik het zelf in ieder geval, er zijn ook mensen die het vanaf week 30 al over laatste loodjes hebben. Anyway: we zijn er bijna.
Dat merken niet alleen wij, maar de mensen om ons heen. Nou waren familie en vrienden gedurende mijn hele zwangerschap al super betrokken, maar ik merk deze week iets bijzonders op. Iedereen is zo… lief. Gewoon lief. Lief in de vorm van een paar spontane kaartjes die ik krijg om me succes te wensen in deze laatste weken of dagen. Lieve appjes waarin vriendinnen zeggen dat ze het ook spannend vinden. Lief dat die ene vriend spontaan met een fles alcoholvrije bubbels voor de deur staat om op Mimi te proosten. Lief dat onze moeders niet meer de deur uit durven zonder telefoon en dat mijn mams de laatste keer dat ik haar zag bij vertrek een beetje geëmotioneerd zei: “De volgende keer dat ik je zie is het met baby!’. Lief dat een van mijn beste vriendinnetjes al drie keer spontaan eten is komen brengen. Gewoon, zomaar… Omdat ze lief is.
“Je zult merken dat je de baby niet alleen krijgt”, zei onze Samen Bevallen mevrouw in de laatste les. “In deze laatste periode doet jullie hele omgeving een stapje dichter naar jullie toe”. En zo voelt het ook echt. Ik vind het heel fijn, want niemand is bemoeizuchtig. Iedereen is gewoon… warm, begripvol en LIEF.
Ik zou er nog sentimenteel van worden, zo vlak voor de kerst.
Kerstkindje oehlala
Speaking of which: die kerstdagen komen nu rap dichterbij. Zou Mimi dan toch écht een kerstkindje worden? Ik schijn als aanstaande moeder een gevoel te moeten hebben over wanneer ze komt, maar dat gevoel zwabbert alle kanten op. Ze zou prima met kerst kunnen komen… Maar ook ervoor of erna. Mocht je je afvragen wat mijn voorkeur heeft: het maakt me nog steeds niks uit. Ze komt maar als ze er zin in heeft, elke datum heeft zo z’n charme. Volgens de verloskundige is het met kerst ‘erg gezellig om te bevallen in het ziekenhuis’, dat is in ieder geval een goed vooruitzicht. Zouden we dan ook extra lekker eten krijgen? Of heeft zoiets niet echt prioriteit tijdens een bevalling…
Afscheid van de zwangerschap
Als ik in mijn pre-zwangere periode- je zou het ook de eerste 29 jaar van mijn leven kunnen noemen- iets hoorde over ‘het missen van het zwanger zijn’, klonk me dat vrij onzinnig in de oren. Je bent immers toch zwanger om een kind te krijgen, dus common girl, focus op dat eindresultaat.
Je voelt ‘m al aankomen… Ik snap het nu. Nu mijn dagen met Mimi in de buik geteld zijn, sta ik ineens extra bewust stil bij mijn ‘zwangere gevoel’. Ik vind zwanger zijn bijzonder. Ik ben me er al 9 maanden heel erg bewust van dat ik niet alleen ben. Dat ik verantwoordelijk ben voor een leventje in mijn buik. Dat groeit en bloeit en afhankelijk is van mij.
Omdat ik geen geboren oermoeder ben met een levenslange diepe kinderwens, had ik niet verwacht dat ik zo van mijn zwangerschap zou genieten. Vooraf zag ik vooral ook nadelen, met niet in de laatste plaats het verliezen van mijn figuur. Ja, erg oppervlakkig, I know, maar zo was het wel. Dik worden heeft nooit hoog op mijn verlanglijstje gestaan. En inderdaad: ik ben inmiddels 17 kilo aangekomen en mijn bovenbenen zijn niet zo charmant op dit moment, maar het boeit me maar weinig. Waarschijnlijk ook omdat ik ervan uitga dat het tijdelijk is, die kilo’s zijn er vast zo weer af.
Wat ik vooraf niet zag aankomen, is de intensiteit waarmee ik mijn zwangerschap heb beleefd. Dat mijn levensgeluk de afgelopen 9 maanden in hoge mate werd bepaald door de status van de baby. Hoe zenuwachtig ik kon zijn voor een echo, hoe euforisch als alles goed bleek te zijn. Misschien is dit ook gedeeltelijk ingegeven door de miskraam die ik vorig jaar had? Ik wist inmiddels dat goed nieuws niet vanzelfsprekend is.
Zwanger zijn maakte mijn wereld kleiner. Hoe verder in de zwangerschap, hoe meer ik met de baby, ons gezinnetje en mezelf bezig was. Voor de zwangerschap was ook dat een schrikbeeld van mij: “de navelstarende moeder”. Maar ik wist toen nog niet hoe sterk de invloed van hormonen zijn, die de buitenwereld filteren. Zeker deze laatste weken zit ik voor mijn gevoel in een lekkere, wollige, roze bubbel, waarin ik me kan vermaken met de meest truttige huismusdingen. Wonderlijk, maar ook heel lekker. De wereld is ineens zo overzichtelijk, de prioriteiten zo duidelijk. Want wanneer doe je nou 5 weken lang precies waar je zelf zin in hebt, en dan ook nog voor een goed doel (babygroei)?
Back to life, back to reality
En nu is het bijna voorbij, dat zwanger zijn. Straks is mijn buik leeg en ons wiegje vol. Dan breekt er een nieuwe periode aan. Het begin van iets onbekends. Iets moois. Het leven als moeder, het leven als gezin. Ik denk dat ik Mimi ga missen in mijn buik. Haar bewegingen en gefriemel, dat ik inmiddels zo goed ken. Ergens wil ik haar nog een poosje bij me houden en niet delen met de wereld. Mijn baby! (Help, zou ik dan toch zo’n overbeschermende mama worden?)
Van de andere kant heb ik ook wel zin in het oppakken van mijn eigen leven. Om straks weer lekker te kunnen sporten en bewegen. Te kunnen shoppen, uren door de stad lopen, te kunnen eten wat ik wil. Een wijntje drinken, op mijn buik te kunnen liggen. Me weer mezelf te voelen en niet alleen maar ‘zwanger’.
Gek: ik verlang nu vooral terug naar dingen doen uit mijn oude leven, maar dat leven komt in die vorm niet meer terug. Na de zwangerschap begint het leven met Mimi.
De komst van een nieuw jaar gaat bij mij vaak gepaard met grote veranderingen. Zo begon ik in januari 2012 aan mijn eerste baan (doei studentenleven!), in januari 2014 vertrokken Wouter en ik 3 maanden op wereldreis naar (Zuid) Amerika (the best we ever did) en januari 2016 begon met een nieuwe baan (voor mij) en een nieuwe woonplaats (voor ons).
Dit nieuwe jaar is het begin van ons leven als papa en mama. Wat een bijzonder, spannend, prachtig vooruitzicht.
Fijne kerstdagen!!!
