Missen blijft altijd met fases komen. Soms is daar, in alle drukte, ineens een stiltepuntje. En dan mis ik intens.
Missen in de stilte van de alledaagse dingen.
De herinnering aan je stem. Je grote hand op mijn knie. Met die borstelige zwarte haren erop.
Ik ben alweer 2 maanden een Getrouwde Vrouw. ‘Hoe is dat nou, om getrouwd te zijn? Voelt het anders? ‘ vragen mensen me sindsdien geregeld. Dat is een goede vraag. Ja, het voelt anders. Het voelt volwassener. Echter. Ouder. Wijzer.. En leuker.
1. Het kunnen hebben over “Mijn Man”
Jazeker, Mijn Man met hoofdletters. Ik merk dat ik best vaak over Wouter praat, ook tegen onbekenden. En waar je normaal dan als toelichting ‘mijn vriend’ toevoegt, moet ik het nu hebben over “mijn man”. Hoe bizar! Maar ook: hoe leuk.
“Maaik…?” Zegt Joris. Het is een zondagavond en we hangen samen op de bank.
“Jaaa..?” antwoord ik afwezig, terwijl ik op tv kijk hoe twee amateurkoks elkaar te lijf gaan boven een enorme soesjestaart.
“Nu je allemaal trouwfoto’s op die blog van je zet… Hoeveel zin heeft het dan nog dat ik Joris heet? ” vraagt Joris.
“…Dan wens ik u een hele fijne nacht!” Discreet laat de receptioniste de deur van onze suite in het slot vallen.
We kijken een beetje verdwaasd om ons heen. Daar staan we dan: in onze trouwkleding in een belachelijk grote, mooie, luxe suite. Mijn blik glijdt van het kingsize bed met rozenblaadjes naar het dampende bad en blijft rusten op de klaargezette fles champagne.
Het is 01:00 uur ‘snachts en het zit erop. We zijn GETROUWD.
Een beetje lacherig van de drank, adrenaline en emoties lopen we een rondje door de kamer. Terwijl Wout zich op bed laat vallen en aan zijn schoenen prutst, stop ik voor een enorme spiegel.
Nog een week. week. WEEK. Zeer binnenkort zal de bride-to-be-diary tot het verleden behoren, want dan ben ik een getrouwde vrouw. It’s about time, na al die voorbereiding. Gelukkig hebben we zo kort van te voren niks meer te doen, en kunnen we lekker achterover leunen…Of toch niet..
“Goed, waar beginnen we? Bij de tafelschikking van het diner?” vraag ik terwijl ik wat papieren uit mijn tas vis. Joris knikt en neemt een flinke slok van zijn cappuccino.
Het is 11 uur ’s ochtends en we zitten bij Credible, één van onze favoriete plekjes in Nijmegen. Credible is zo’n typisch blij, New-York achtig eettentje, waarbij de combi van inrichting –nonchalant huiselijk- , het personeel – nonchalant vriendelijk- en het eten – nonchalant basic en écht lekker- goed heeft uitgepakt.
We zijn hier echter niet om Credible te recenseren, maar om onze bruilofts actielijst door te nemen. We zijn allebei eindelijk vrij van het werk en we voelen ons een beetje uitgeput. De laatste weken waren voor ons allebei extreem hectisch.
Credible doet denken aan koffie in New York, zoals Joris hier op dit plaatje
Deze week in de bride-to-be-diary overwegen we de hele bruiloft toch met terugwerkende kracht naar Las Vegas te verplaatsen, krijg ik een zenuwinzinking en breek ik mijn hoofd over “bruiloftsdecoratie”. Je kan maar ergens druk mee zijn…Gelukkig konden we ook dingen afvinken van de lijst!
“Ik heb helemaal geen zin meer in dat trouwen!” Slinger ik Joris chagrijnig in zijn gezicht. “We hadden verdorie toch gewoon in Las Vegas moeten trouwen. Alleen wij twee, geen gedoe, geen gezeur. Ik word knettergek van al dat trouw gezeur”.
“Ja, maar dat is nou eenmaal niet zo”. Roept Joris net zo chagrijnig terug. “Je moet je niet zo gek laten maken door iedereen . Of eigenlijk, door jezelf”.
Het is zaterdagavond en die verloopt niet echt zoals je je een gezellige, huiselijke avond voorstelt.
Ik staar uit het autoraam. In het grauwe landschap vliegen de bomen voorbij. Het miezert. Achter mijn linkeroog voel ik een stekende hoofdpijn opkomen.
..Maar een hond. Het is maar een hond. Alleen zo voelt het niet.
Op 23 mei 2015 is het zover. De grote dag van Joris & mij. En wow, dat komt ineens met rasse schreden dichterbij!
In de bride-to-be-diary lees je wekelijks hoe ik me voorbereid op onze bruiloft. Want een voorbereiding, dat is het. Zo moest ik deze week uitleggen wat ik met mijn achternaam doe en waarom, bespraken we ons feestje met de DJ én boekten we onze huwelijksreis. Leest u mee..
De mevrouw met de nieuwe achternaam
“Wat doe je eigenlijk met je naam? Je neemt toch niet zijn achternaam?” . Mijn collega Saskia kijkt me afkeurend aan. Ondertussen kauwt ze fanatiek op een boterham.
Het is lunchtijd en dus zitten we met een groepje collega’s samengepakt aan een krap tafeltje. Om ons heen rennen, gillen, schreeuwen, huilen en jammeren studenten. Ja, die Wageningse Campus is een wilde boel (meer…)
Het is bijna 2015 en zoals dat hoort, ben ik nu dus mijn zonden van 2014 aan het overdenken.
Gelukkig vallen ze reuze mee. Sterker nog: 2014 was een geweldig jaar. Het jaar waarin ik samen met Joris de wereld verkende en daarna zelf op zoektocht ging in sollicitatie land. Het jaar waarin ik mezelf beter leerde kennen, dromen waarmaakte, leefde en lachte. Het jaar waarin ik merkte dat het leven ook zonder mijn papa doorgaat, en waarin ik nog beter doorkreeg wie belangrijk voor mij zijn.
En niet te vergeten.. Het jaar waarin grote liefde Joris mij ten huwelijk vroeg!
Ja, er is dit jaar meer dan genoeg om dankbaar voor te zijn. Grappig genoeg kan ik 2014 bijna exact opknippen in 3 delen: de periode van reizen, de periode van solliciteren en de periode van nieuwe start, met baan en trouwplannen. Kijken jullie nog één keer mee terug?
Ik huiver, sla mijn ogen neer een schuifel een beetje met mijn voeten. Het is niet koud in de kerk, maar toch lijkt er een collectieve rilling door de mensen om mij heen te trekken. Naast me schraapt Joris onrustig zijn keel. Aan de andere kant frummelt Sylvie wat aan haar tasje en vist er een zakdoekje uit.
We zijn hier om afscheid te nemen van Sanne’s moeder. Veel te vroeg , veel te jong, een strijd tegen kanker en toen moesten ze haar laten gaan. Er zat niet veel tijd tussen het begin en einde van haar ziekte, en Sanne heeft de laatste maanden veel tijd met haar mama doorgebracht. Lieve, stoere Sanne, die tot het eind voor haar moeder heeft gezorgd en gevochten.
De kerkklokken beginnen te luiden en de kist wordt binnengedragen, gevolgd door de familie .Sanne loopt te midden van haar vader, twee broers en zus. Ze ziet bleek en als ik haar vertrokken gezichtje zie, lopen mijn ogen vol tranen.
De dominee begint te spreken. Een mooi, persoonlijk verhaal, waarin hij Sanne’s moeder prachtig weergeeft. Hij beschrijft haar ziekbed, haar optimisme en moed. Dan besluit hij zachtjes met de impact dat het verlies heeft op de familie. “Na vandaag gaat het leven door..” zegt hij. “En moeten jullie wennen aan een wereld die ineens zo anders is”.
Wil je meer weten over MH Tekst en Storytelling? Klik dan hier
De 30 jarige Maaike blogt over het leven als begin dertiger. Over haar kersverse getrouwde status, werk, dromen najagen en het dagelijkse leven. En over twinkels: die kleine dingen die het leven de moeite waard maken. Lees je mee?