Ik huiver, sla mijn ogen neer een schuifel een beetje met mijn voeten. Het is niet koud in de kerk, maar toch lijkt er een collectieve rilling door de mensen om mij heen te trekken. Naast me schraapt Joris onrustig zijn keel. Aan de andere kant frummelt Sylvie wat aan haar tasje en vist er een zakdoekje uit.
We zijn hier om afscheid te nemen van Sanne’s moeder. Veel te vroeg , veel te jong, een strijd tegen kanker en toen moesten ze haar laten gaan. Er zat niet veel tijd tussen het begin en einde van haar ziekte, en Sanne heeft de laatste maanden veel tijd met haar mama doorgebracht. Lieve, stoere Sanne, die tot het eind voor haar moeder heeft gezorgd en gevochten.
De kerkklokken beginnen te luiden en de kist wordt binnengedragen, gevolgd door de familie .Sanne loopt te midden van haar vader, twee broers en zus. Ze ziet bleek en als ik haar vertrokken gezichtje zie, lopen mijn ogen vol tranen.
De dominee begint te spreken. Een mooi, persoonlijk verhaal, waarin hij Sanne’s moeder prachtig weergeeft. Hij beschrijft haar ziekbed, haar optimisme en moed. Dan besluit hij zachtjes met de impact dat het verlies heeft op de familie. “Na vandaag gaat het leven door..” zegt hij. “En moeten jullie wennen aan een wereld die ineens zo anders is”.
(meer…)