Op onze drie fantastische maanden wereldreis heb ik een hoop mooie dingen gedacht en gedroomd.

Je hebt tijdens drie maanden reis nu eenmaal best veel tijd voor dromen. In de bus door Argentinië, aan het zwembad op ons bounty Island in Brazilië en rijdend door de uitgestrekte woestijn van Nevada.. Ik keek naar buiten, naar al het natuurschoon, en ik dacht na.

Over ons leven in Nederland. Het punt waar we stonden in ons leven. Over mijn vader, over waar ik blij mee was en over wat anders kon. Over mijn dromen en verwachtingen

Dat gaf soms leuke inzichten en onverwacht diepzinnige gesprekken. Ik weet nog goed dat we door de Death Valley reden en dat ik aan Joris vroeg: ‘Waar ben jij het meest trots op dat je hebt gedaan in je leven?”
Joris rolde met zijn ogen. Zoals de meeste mannen kan ik hem vaak niet warm krijgen voor moeilijke filosofische vraagstukken. Maar terwijl ik de verwachting op een diepzinnig antwoord al opgaf en weer uit het raam keek, zei hij ineens: ‘Op deze reis’.
Ik keek op. ‘Dat we dit nu gewoon aan het doen zijn’ vervolgde hij. ‘Ondanks alle mitsen en maren, de praktische bezwaren en de onzekerheid bij terugkomst. Weet je van hoeveel mensen ik heb gehoord dat ze het zo stoer van ons vinden?’.
Ik was even stil van dat mooie antwoord. Hij had gelijk. Ik besefte me dat niet zo, maar de keuze om ‘zomaar’ 3 maanden weg te gaan en thuis alles achter te laten was best een spannende. En we gingen niet over één nachtje ijs: de voorbereiding en alles wat erbij komt kijken heeft ons maanden gekost. Maar we hebben het maar wel mooi gedaan. Ik gaf Joris een blij kusje op zijn wang en was samen met hem trots op ons.

Nu zijn we alweer anderhalve maand terug in Nederland en moet ik ineens denken aan dat gesprek. Ik ben de laatste weken als een gek bezig met het vinden van een baan. Ik heb eigenlijk weinig oog van andere dingen. Gun mezelf niet veel rust.

‘Waarom eigenlijk?’ vraag ik me af. ‘Natuurlijk wil ik graag weer werk, maar waarom sla ik ineens zo door? ‘

Voor we op reis gingen wist ik dat ik geen werk zou hebben als ik terugkwam. Toch gingen we. Want we geloven in het volgen van dromen en het kijken naar wat op je pad komt. In doen waar je goed en bent en waar je gelukkig van wordt, zonder je af te laten remmen door alle praktische bezwaren.

Nu ben ik koud terug in Nederland, en merk ik dat ik de neiging heb om de zoektocht naar een nieuwe baan mijn hele leven te laten bepalen. Dat ik mezelf van alles opleg: ik ben nou eenmaal een doordrammertje en nog perfectionistisch ook. Als ik me ergens in vastbijt, moet het snel en nu en perfect. Daardoor ben ik nu zo fanatiek op zoek, dat ik mezelf geen droom tijd meer gun.

Tijd voor een stukje bezinning. Wat hadden we nou bedacht op reis? Had dat niet te maken met het goed verdelen van tijd en aandacht en ons niet van de wijs laten brengen door het Nederlandse ‘moeten’? Natuurlijk ben ik goed bezig door actief op zoek te zijn naar werk, maar bestaat het leven niet uit meer dan dat? Onze reis was het allermooiste wat ik in mijn leven heb gedaan. Door wat we allemaal hebben gezien, maar nog veel meer omdat het me de mogelijkheid gaf om weer fris en onbevangen te dromen.

‘Vergeet die dromen niet Maaik’, zeg ik streng tegen mezelf. ‘Van de hele dag krampachtig op banenjacht zijn wordt niemand beter. Dan heb je nu nog maar even geen werk, so what?’
Ik heb er alle vertrouwen in dat dat wel komt. En tot die tijd is er nog zoveel meer moois om mijn dagen en leven mee te vullen.

En daar ga ik nu eens even rustig overna denken. In het bos, op de rug van een paard.