Met mijn heup probeer ik de slaapkamerdeur open te duwen, daarbij de overvolle wasmand moeizaam tegen me aan klemmend. Door de kier van de deur zie ik een stukje van de gang, die bezaaid is met schoenen,tassen en stapels papier. Uit de woonkamer komt een aanhoudend gezoem: iemand probeert al enige tijd om mij of Joris te bereiken. ‘Maaik’, schreeuwt Joris uit de badkamer, ‘gaan we nou zo de auto’s ophalen of wordt dat toch morgen?!’

Home sweet home. Na 3 maanden wereldreis zijn we weer thuis en het dagelijks leven komt als één grote stortvloed op ons af. Ik was, in de luxe en rust van idyllische eilandjes en uitgestrekte woestijnen, een beetje vergeten hoe overweldigend het Nederlandse leven kan zijn. We zijn terug, en we draaien ‘dus’ weer gelijk op volle toeren mee.

Met een steekje van heimwee denk ik terug aan vorige week, toen we nog heerlijk in New York zaten en ons leven enkel werd bepaald door de vragen ‘wat gaan we doen vandaag’ en ‘wat gaan we vandaag eten’. Thuiskomen is leuk, maar ook weer even wennen.

Nadat het me is gelukt heelhuids met was en al bij de wasmachine  te komen, zet ik de was aan en loop terug door de gang. Mijn oog valt op een stuk papier dat uit mijn reistas piept. Ik trek het eruit, bekijk het en glimlach.Op reis heb ik wat krabbels gemaakt met ideeën voor een eigen bedrijfje.

Ik heb altijd al willen ondernemen. Als kind struinde ik de straten af om de buren mijn zelf bedachte koopwaar (bv bloemen geplukt uit hun eigen tuin- dat zei ik er dan niet bij) aan te smeren.
Later maakte ik als studente plannen om met een vriendin een eigen schoenenlijn op te zetten. Ik had grote voeten – Zij een studie bedrijfswetenschappen, en daarmee was ons idee geboren. De plannen bleven altijd plannen: luchtbellen die even groot werden opgeblazen, maar daarna langzaam wegwaaiden in de drukte van alledag.

Sinds deze zomer heb ik weer zo’n plan. Het ontstond in de zomervakantie en bleef hangen. De afgelopen reis heb ik het plan regelmatig besproken, overdacht en verder opgepoetst. De krabbels op het briefje geven aardig weer wat ik voor ogen heb.

Onderaan het briefje heb ik een citaat geschreven dat ik uit de Amerikaanse Cosmo heb opgeduikeld. In de Cosmo stond, hoe toepasselijk, een stuk over succesvolle vrouwelijke ondernemers en één van hen citeerde Amelia Earheart: “The best way to do it… Is to do it’.

Ik staar even naar het papier. Dromen zijn prachtig, maar het is zo makkelijk om je frisse plannen weer te vergeten…Te laten verdwijnen in een zee van ‘ja maar’ en ‘geen tijd’. En zeker als je een perfectionistje bent als ik, is er altijd een reden om niet te beginnen.

Joris loopt de gang in. ‘Wat doe jij nou? Ik wacht op je!’. Ik werp hem een lachje toe en steek  het papier in mijn zak. Als je net thuis bent gaan de praktische dingen voor. Maar deze droom.. is nog niet vergeten.