Ik knijp mijn ogen tot spleetjes tegen de zon en laat het gas even los. Ik bevind me ergens op de A50 en kruip met een slakkengangetje tussen 2 vrachtwagens geklemd over de rechterbaan. Een hoogst ongebruikelijke situatie, omdat ik niet zo goed ben in langzaam rijden waar het ook harder kan. Geduld is niet mijn sterkste punt.

Maar nood breekt wet: ik ben op weg naar een sollicitatie en ik ben veel te vroeg. Om de reis een beetje te rekken leek het me een goed idee om achter een vrachtwagen te gaan rijden. Vooralsnog levert het echter vooral meewarige blikken en weinig minuten extra reistijd op.

Terwijl ik verlangend naar links kijk, waar allemaal auto’s voorbij schieten, denk ik na over het aanstaande gesprek. Ik kan eigenlijk nog steeds maar amper geloven waar ik naar op weg ben.
Het begon allemaal met mijn kennismaking met de recuiter van vorige week. Waar ik nieuwsgierig maar ook met enige reserves het gesprek inging, werd ik al gauw omhuld door een zinderende wolk van enthousiasme. Ik grinnik in mezelf als ik het gesprek voor de geest haal. Zo’n leuk sollicitatiegesprek heb ik nog nooit gehad.

Na wat wederzijds gebabbel met de enorm aardige recruiter raakte ik steeds enthousiaster over de functie en zij steeds enthousiaster over mij. Uiteindelijk mondde ze uit in zo’n een enorme lofzang over mij en ‘mijn competenties’, dat ik bijna het gevoel begon te krijgen dat ze me met een ander persoon verwarde. Ik bedoel, ik ben best een aardige meid, maar heb nooit echt aan mezelf gedacht in termen van ‘enorm empathisch vermogen’ en ‘natuurlijke gunfactor’.

“Ze had eigenlijk eens met Joris moeten gaan praten als ik ongesteld ben”, gniffel ik. “Die kan dan nog wel een boekje open doen over mijn empathisch vermogen”.

Daarnaast maakte ik me wat zorgen over de feiten, zoals dat ik eigenlijk te weinig werkervaring heb en al helemaal niet veel in de betreffende branche. Dit alles liet haar echter volstrekt koud. Toen ook nog bleek dat 4 dagen per week werken bespreekbaar was, was de zaak snel beklonken: ik werd voorgesteld als kandidaat aan het bedrijf en mocht op audiëntie komen.

En daarom rij ik nu dus hier: strak in het pak, haren netjes vast, tot in de puntjes voorbereid. Zenuwachtig maar ook enthousiast, want eerlijk is eerlijk: het lijkt een super vette baan. Die ik volgens mij ook wel kan. Qua competenties dan. Maar is dat genoeg om mezelf overtuigend te presenteren?

Met een licht hysterisch lachje zie ik een scenario voor me van mij tegenover 2 chagrijnige mannen, die me meewarig aan de tand voelen over ‘mijn kennis van de sector’.
“Zo jongedame, en hoe denk jij dat wij op korte termijn een kostprijs reductie kunnen realiseren?”
“Nou meneer, dat weet ik ook allemaal niet. Maar ik kan u wel van alles vertellen over mijn enorme empathische vermogen?!”

Ik lach hardop en trap snel op de rem, omdat ik al genietend van mijn binnenpretjes bijna bovenop de vrachtwagen rijd. Oeps .De navigatie piept: we zijn bij ‘mijn’ afslag. Mijn 80 km/h actie heeft de reis met precies één hele minuut  verlengd.

Ik geef richting, sla af en geef een dot gas. Langzaam rijden is niet mijn ding. En afwachten ook niet. Ervaring of geen ervaring, ik weet prima wat ik kan en waar ik naartoe wil. Als je iets wil bereiken moet je ook bereid zijn om je nek uit te steken.

Dus kom maar op met alle moeilijke vragen.. Ik ben er klaar voor!