“Oke, helemaal goed, tot dan!”

Ik hang op en blijf even verdwaasd naar mijn telefoon staren. Gebeurt dit echt? Ik maak dan wel graag grapjes over ‘recruiters die me bellen om me een fantastische baan aan te bieden’, maar ik had er nog nooit daadwerkelijk 1 aan de lijn. Tot vandaag.

Ik haal mijn hand door mijn haren. Ons leven ‘na de reis’  begon net weer zijn normale vorm te krijgen. Na het aanvankelijke gekkenhuis zijn weer op de rit: de was is weggewerkt, de tassen zijn uitgepakt, ons sociale leven weer opgepakt en Twinkel ligt weer te spinnen in zijn bakje. Business as usual.

Vanochtend is Joris al gapend in alle vroegte vertrokken naar zijn eerste werkdag sinds drie maanden. Ik zit dus in een rustig huis en gebruik deze ‘gewone’ dag om werk gerelateerde dingen op een rijtje te zetten: linkedin profiel updaten, oud collega’s bellen. Mijn gedachten ordenen over mijn ondernemende plannen. Ik hang net een oud collega op die enthousiast belooft om me in contact te brengen met een start-up coach, als mijn telefoon weer gaat.

Een recruiter, zo blijkt, die bij mij terecht is gekomen na een verwijzing van mijn lieve vriendinnetje Sylvie. En iemand zoekt voor een functie die leuk klinkt. Een functie die bij mij zou kunnen passen. Of ik interesse heb om hierover door te praten?

Verward schud ik mijn hoofd. Het is echt niet te geloven. Het afgelopen half jaar heb ik geregeld vacatures bekeken. Oriënterende gesprekken gevoerd. Stond ik heel erg open voor een nieuwe baan ‘na onze reis’, maar kwam ik weinig leuks tegen. Nu zijn we net terug, zit ik vol plannen en ideeën.. En krijg ik ineens dit telefoontje.

Mijn hersenen maken overuren terwijl ik het zojuist gevoerde gesprek in mijn hoofd nog eens doorloop. Opzich zoek ik wel een baan, want van mijn leuke ondernemende idee kunnen wij onze huur (nog) niet betalen. Daarbij wil ik ook graag weer aan de slag. Maar ik had me wel een beetje ingesteld op een paar weken rustig zoeken en praten, zodat ik daarnaast serieus kan kijken of mijn eigen bedrijf meer is dan een leuk idee. En het liefst wil ik een baan voor maximaal 4 dagen per week, om ook mijn andere dromen tijd en aandacht te blijven geven.

De functie waar de recruiter me over belde klonk niet als iets voor 4 dagen.  Een mooie functie, maar ook een pittige. Een uitdaging, full-time. Niet iets waarnaast je ‘even’ een eigen bedrijf opzet. Is dit wat ik nu wil? Raak ik nu, nog maar amper terug in Nederland, gelijk in een enorm luxe probleem verzeild waarbij ik moet kiezen tussen twee niet verenigbare toekomst scenario’s?

‘Ach’, spreek ik mezelf streng toe, ‘Misschien valt er best een mouw aan te passen. En met 1 keer met een recruiter praten ben je nog niet aangenomen. Misschien wordt het überhaupt helemaal niks, vind je het niks. Of vinden ze jou niks.’

Na deze opbeurende woorden aan mezelf sla ik mijn agenda open. Later deze week ga ik op gesprek en daarna zien we wel weer. Nu alleen nog even bedenken wat ik aantrek…