Aantal verstuurde sollicitatiebrieven: 8. Aantal afwijzingen: 2. Aantal open sollicitaties: 3. Aantal gevoerde sollicitatie gesprekken: 2. Aantal telefoontjes met mensen die ik al dan niet ken en die baan tips hebben: 20-30. Aantal maal gebeld door mensen via LinkedIn die me misschien in dienst willen nemen: 2. Aantal maal gebeld door recruiter om me een fantastische baan aan te bieden: 1. Aantal maal dat fantastische baan via recruiter op niks uit liep: 1. Aantal maal nalopen van vacature sites en LinkedIn: 18000x (minimaal).
Jemig. Je knippert één keer met je ogen en dan blijkt het ineens bijna mei te zijn. Dat betekent dat het ruim 5 weken geleden is dat Joris en ik door de straten van New York slenterden, dat mijn vader nu echt een jaar dood is en dat ik alweer een maand op zoek ben naar werk.
Vanavond zit ik met Sylvie cocktails te drinken in de stad op Koningsnacht (houden we allebei eigenlijk niet van, maar het bleek het ineens te zijn) en vertel ik haar over hoe alles gaat. En niet gaat. Want ondanks mijn verwoede inspanningen en gesprekken hier en daar, is de baan van mijn dromen nog geen feit.
Ik vertel, we drinken en Sylvie grijnst: “Zo te horen word jij al een hele sollicitatie expert. Als ik ooit moet solliciteren, ga ik bij jou in de leer”.Ik moet ook lachen. In zekere zin heeft ze gelijk: een baan zoeken is best leerzaam. Nu we het er zo over hebben, zou ik best een lijstje wat-ik-leer-nu-ik-solliciteer kunnen maken. Inclusief voorbeelden hoe het (niet) werkt:
1.Overwin je bel angst
Een veel gehoord cliché: ‘als je op een vacature gaat reageren, moet je altijd eerst bellen’. Ja leuk, maar waar moet ik over bellen dan? En als ik gewoon een hele mooie brief schrijf, hoeft dat toch helemaal niet?
Geloof mij: bellen helpt. Het helpt als mensen je stem horen, als ze een beetje gevoel bij je krijgen. Ik heb nu een lijstje met vragen waar ik me geen buil aan kan vallen, zoals ‘Hoe is de vacature ontstaan?’, ‘In wat voor team kom ik te werken? ‘ en ‘Hoe is de procedure?”. Daarnaast probeer ik altijd iets inhoudelijks te bedenken, om te laten zien hoe geweldig geschikt ik ben voor de baan. Dat lukt niet altijd: toen ik 3 jaar geleden op zoek ging naar mijn eerste baan, kreeg ik een chagrijnige P&O mevrouw aan de lijn die op mijn vraag over de functie fijntjes opmerkte ‘Ja, als je dat überhaupt moet vragen…”. Auw. Maar meestal werkt het wel en helpt het je in ieder geval om een mooie brief te schrijven.
2. De kracht van ik-ken-iemand-die-jij-ook-kent
“Ja hallo, u spreekt met Maaike X, ik heb uw naam doorgekregen van Pietje Puk..’
Ik bel met de eigenaar van een bedrijf waar misschien een functie vrij is. Ik ken het bedrijf en de eigenaar niet, maar heb de tip gekregen om hem te bellen van een collega van Sylvie. Nu bel ik dus iemand die ik niet ken, via iemand die ik ook niet ken. Geeft allemaal niks: zodra meneer hoort via wie ik bel roept hij blij ‘Ah Pietje Puk, die ken ik heel goed!’ en is één en al oor. Hij vraagt niet hoe ik Pietje Puk ken, dus houd ik het ontbreken van enig relevant contact tussen mij en Pietje Puk wijselijk stil. Ik merk wel vaker dat een naam noemen erg helpt. Als ik ergens heen ga bellen check ik daarom altijd even of ik iemand ken, die het bedrijf weer kent. En dat mag ook een collega van een collega zijn.
3. Netwerkt
Ik heb nu 8 brieven geschreven op ‘gewone vacatures’, en dat heeft me tot nu toe 2 afwijzingen en 6 ‘weet nog niet’ opgeleverd. Daarentegen ben ik beide keren dat ik via bekenden getipt werd voor een functie ook uitgenodigd voor een gesprek én ben ik na mijn LinkedIn oproepje benaderd door contact Henk. De definitieve baan is er nog niet, maar tot nu toe kan ik zeggen.. Netwerken werkt
4. Solliciteren is vermoeiend
Het zoeken naar vacatures. De eindeloze telefoontjes. Het brieven schrijven. De euforie als ik beet heb en op gesprek mag. Dan voorbereiden. Verdiepen in het bedrijf, potentiële vragen, nadenken over kleren. Zenuwen. Slecht slapen. Uiteindelijk the big day: vroeg op, nog even de aantekeningen doorlezen. Nog een keer alle spullen checken. Veel te vroeg in de auto, wachten op het parkeerterrein om de hoek. Dan naar binnen: loop ik recht? Lach ik lief? Zit mijn haar nog goed? Uiteindelijk HET gesprek. Glimlachen, opletten, luisteren, slimme dingen zeggen. Aandachtig formuleren. Vinden ze het nou goed wat ik zeg, of niet? En wat vind ik zelf eigenlijk van deze baan? Terug naar huis, met geen flauw idee wat het vervolg zal worden. Dus na thuiskomst dat pak uit en toch maar weer even naar nieuwe vacatures kijken…
De hele achtbaan rondom een sollicitatie is zenuwslopend. Niet alleen door het sollicitatie proces an sich, maar ook het spelletje in mijn hoofd: ‘Als ik deze baan krijg, kunnen we verhuizen naar dat ene dorp en een koophuis en een hond nemen. En heb ik volgende maand weer geld dus kan ik misschien lekker weg met Joris of mijn vriendinnen. Maar laat ik daar nu niet aan denken want dan valt het straks weer zo tegen..’ Dodelijk vermoeiend. Solliciteren is weinig anders dan een veeleisende en slechtbetaalde baan.
Al pratende komt de bodem van onze tweede cocktail in zicht. “Ik vind het eigenlijk wel leuk allemaal”, besluit ik, ‘Maar het gaat echt niet vanzelf. Het ene moment heb je 4 potentieeltjes en is alles helemaal leuk, het andere moment krijg je4 afwijzingen. Je kunt je nergens op instellen, dat is lastig’. Sylvie knikt begrijpend. ‘Nou, volgens mij ben je heel goed bezig’, zegt ze lief. En dat denk ik zelf stiekum eigenlijk ook wel. Nu alleen nog een baan..
